Το κρατικό σύστημα συνταξιοδότησης της Ελλάδας όπως και πολλών ευρωπαϊκών χωρών (Bismarck) στηρίζεται στην αλληλεγγύη των γενεών που σημαίνει ότι οι νεότεροι (ενεργοί ασφαλισμένοι) πληρώνουν για τους γηραιότερους (υπάρχοντες συνταξιούχοι). Αυτό το σύστημα προϋποθέτει τουλάχιστον σταθερότητα στην αναλογία ενεργών ασφαλισμένων-συνταξιούχων ή συνεχή αύξηση των ενεργών ασφαλισμένων, ώστε να είναι διαχρονικά βιώσιμο.
Στην Ελλάδα, όπως και στην ΕΕ, η υπογεννητικότητα από τη μία, αλλά και η αύξηση του μέσου όρου ζωής από την άλλη, έχει φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, με συνέπεια η αναλογία ενεργών ασφαλισμένων προς συνταξιούχους να είναι ολοένα και μικρότερη (το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα).
Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, η αναλογία αυτή, ενώ θα έπρεπε να είναι 4 ενεργοί ασφαλισμένοι για κάθε 1 συνταξιούχο, αυτή τη στιγμή είναι λιγότερο από 2:1, το οποίο βαίνει συνεχώς μειούμενο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εγγυηθεί το κράτος κανένα συγκεκριμένο ποσό σύνταξης, σε καμία συγκεκριμένη ηλικία, παρά μόνο για όσους συνταξιοδοτούνται σε παρόντα χρόνο.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
