Η ιστορία του Γιάννη με συγκινεί πάντα,γιατί δείχνει με γλαφυρό τρόπο ότι το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι «πού βάζω τον πήχη;». «Τί θέλω από τη ζωή μου;», «Πού θέλω να βλέπω τον εαυτό μου;». Ο ίδιος,όπως φαίνεται και στα τελευταία δευτερόλεπτα του βίντεο,έχει βάλει τον πήχη στο να γίνει ένας από τους θρύλους του ΝΒΑ και μέχρι τώρα, το υποστηρίζει 100%. Υπάρχουν πάρα πολλοί παίχτες που παίζουν στο ΝΒΑ και πολλοί απ’αυτούς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε προσόντα από τον Γιάννη. Αλλά πού έχουν βάλει τον πήχη; Αν έχεις βάλει τον πήχη στο να παίζεις απλά μπάσκετ σε κάποια ομάδα, αυτό θα καταφέρεις. Αν τον έχεις βάλει να γίνεις ο καλύτερος παίχτης της ομάδας, θα φτάσεις μέχρι εκεί. Πολύ σημαντικό! Ένας μόνο είναι ο καλύτερος παίχτης σε κάθε ομάδα. Αλλά υπάρχει και πιο πάνω. Υπάρχει και ο καλύτερος του ΝΒΑ κάθε χρόνο. Υπάρχει και ο ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Το θέμα είναι πού στοχεύει ο καθένας. Πού βάζει τον πήχη. Δεν αλλάζει τίποτα στο ταλέντο, στα σωματικά προσόντα, στις ικανότητες. Αλλάζει στη διαχείριση, στη νοοτροπία, στη στοχοπροσήλωση.
Αυτό ξεχωρίζει τους ανθρώπους συνήθως. Λέει στο βίντεο κάποια στιγμή «είμαι ικανός να πετύχω πάρα πολλά ακόμα, θέλω να πετύχω πολλά ακόμα και όσο το πιστεύω, μπορώ να το κάνω».
Εκεί που ξεχωρίζει ο Γιαννης και ο κάθε άνθρωπος που πετυχαίνει σημαντικά πράγματα στη ζωή του δεν είναι στο ταλέντο. Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν ταλέντο-όλοι κάπου έχουμε ταλέντο. Το θέμα είναι πώς το αξιοποιείς. Πώς το δουλεύεις. Πώς το αναπτύσσεις. Ο Άντον Τσέχωφ έλεγε ότι ταλέντο είναι η καλλιέργεια του ταλέντου. Και αυτό είναι. Πόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι σε πάρα πολλούς τομείς δεν κατάφεραν σημαντικά πράγματα γιατί απλά δεν προσπάθησαν αρκετά; Γιατί έβαλαν χαμηλά τον πήχη για τον εαυτό τους;
Έχω την τύχη να έχω φίλο παγκόσμιο πρωταθλητή σε πολεμική τέχνη-Αντρέας Αγγελόπουλος λέγεται και είχε βγει-και παραμένει- ο νεότερος άντρας παγκόσμιος πρωταθλητής(Αντρέα αν κάνω λάθος με διορθώνεις🙂). Υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί αθλητές των πολεμικών τεχνών, που πολλοί απ’αυτούς δεν στερούνται τίποτα σε ταλέντο από τον Αντρέα. Αλλά πού έχουν βάλει τον πήχη; Με τον Αντρέα έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις για το τί σημαίνει δέσμευση στον στόχο, αυταπάρνηση, συνεχόμενη δουλειά, στερήσεις, ψυχολογικές μεταπτώσεις, τραυματισμοί, πόνος σωματικός και ψυχολογικός, αλλά να μη σημαίνουν τίποτα μπροστά στην επιθυμία για κατάκτηση του στόχου. Έχει και αρνητικά η νοοτροπία αυτή. Όπως όλα άλλωστε τα πράγματα στη ζωή έχουν 2 όψεις. Το σίγουρο είναι ότι η νοοτροπία αυτή σε συνοδεύει σε ο,τι κάνεις στη ζωή σου. Τώρα είναι γιατρός. Από τους καλύτερους. Γιατί δεν μπορεί να μην είναι από τους καλύτερους. Δεν το επιτρέπει στον εαυτό του.
Έχω φίλο γιατρό, ογκολόγο. Τον Πέτρο Γρίβα. Σπούδασε στην Ελλάδα-στο Ρίο. Αυτή τη στιγμή είναι 39 ετών και είναι διευθυντής πανεπιστημιακής κλινικής στην Αμερική και έχει ήδη κάνει πραγματικά θαύματα στον αγώνα για τη θεραπεία του καρκίνου. Υπάρχουν κι άλλοι ογκολόγοι στην Ελλάδα. Δεν έχουν πιθανότατα να ζηλέψουν τίποτα από τον Πέτρο σε μυαλό ή σε ικανότητες. Το θέμα είναι πού βάζεις τον πήχη. Ο Πέτρος θέλησε να γίνει ένας από τους καλύτερους γιατρούς του κόσμου και τα κατάφερε. Γιατί το πίστεψε και το προσπάθησε. Γιατί εκεί έβαλε τον πήχη για τον εαυτό του.
Είναι χρήσιμο να κάνουμε παρέα με καλύτερους από εμάς. Και να τους ακούμε. Να μαθαίνουμε τις σκέψεις τους. Τη νοοτροπία που τους έφτασε εκεί που είναι. Γινόμαστε καλύτεροι κι εμείς. Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε όλα όσα οι ίδιοι κάνουν, μπορούμε να προσαρμόσουμε κάποια από αυτά σε εμάς. Μόνο καλό μας κάνει.
Όλοι θαυμάζουμε τον Αντετοκουνμπο, τον Τζόρνταν, τον Ροναλντο, τον Πετρούνια κλπ,αλλά ελάχιστοι θέλουμε να κάνουμε ο,τι χρειάζεται για να γίνουμε σαν κι αυτούς. Γιατί είναι δύσκολο. Όμως τί σημαντικό έχουμε καταφέρει στη ζωή μας χωρίς πολλή προσπάθεια; Τίποτα. Και όσο πιο σημαντικός ο στόχος,τόσο πιο δύσκολη και επίπονη η προσπάθεια.
Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος έλεγε ο Καζαντζάκης.
Το θέμα είναι πού βάζουμε τον πήχη…
